نمیدانم حکمت این بی عدالتی چیست؟ درک اینکه چگونه زحمات کل فصل در چند دقیقه اینگونه از بین رفت سخت است.خیلی سخت است که ببینی همه چیز تمام شده و زمان تسلیم شدن است.نه،این تقصیر کسی نیست.نه تقصیر سرخیو که توپ را به آسمان کوبید،نه تقصیر کریس که شاید،فقط شاید اگر پنالتی اول را گل کرده بود الان در خیابان های مادرید باید مقدمات جشن قهرمانی چیده میشد.تقصیر تو هم نبود کاکا که اگر کسی تو را نمیشناخت و نمیدانست که زمانی بهترین بازیکن جهان بودی تصور میکرد که از بازیکنان آکادمی هم ضعیف تری.و خوزه تو هم نه،وقتی که بازی به پنالتی رسید زانوهایت خم شد و وقتی دیدی بهترین بازیکنان تیمت یکی یکی توپ ها را به آغوش نویر میفرستند کمرت شکست.و برنابئو تو هم در این باخت تقصیری نداشتی هر چند که شرمنده ی 80000 تماشاگر شدی و فرصت حضور در فینال را از آن ها گرفتی.از تو ممنونم ایکر که آنگونه پنالتی های سوخته را به تیم برگرداندی هرچند اینکه شواینی آنگونه خوشحالی میکرد هم تقصیر تو نبود.
درست است.90 دقیقه در برنابئو خیلی طولانیست اما اینبار خیلی زود گذشت.خیلی زود رنگ پیروزی از چشمان همه ی بازیکنان و مربیان و هواداران محو شد.افسانه ی بارسا تمام شده وشاید آنشب که من از حذف بارسا و اشک های مسی شاد بودم حتی فکرش را هم نمیکردم که یک شب و در تلخ ترین لحظات عمرم محکوم به دیدن غرور خرد شده ی بازیکنان تیم محبوبم شوم.محکوم شوم که ببینم چگونه کاپیتان دوم تیم با بغض دست هایش را بالا میبرد و برای 80000 روحی که قرار بود بازی را گرم کنند دست تکان می دهد.بغض دیشب راموس و اشک من هوادار و استرس بی نهایت خوزه قطعا نه اولین بار بوده و نه آخرین بار است.شاید لازم است یاد آوری کنم که باخت هم جزئی از فوتبال است و ممکن است حتی روزی کهکشانی ترین تیم روی زمین هم ببازد.
مهم این است که من عاشق سفیدی پاک برنابئویم حتی بیشتر از گذشته.امروز بیش از هر وقت فداکاری و ایثار ایکر،استواری گام های راموس،جدیت په په،چشم های متفکر و عمیق ژابی،جنگندگی خدیرا و دیماریا،هوش و خلاقیت اوزیل،تکنیک ناب مارسلو،تجربه ی آربلوا،غرور تحقیر کننده ی کریس،سختکوشی بنزما،غیرت و تعصب هیگواین،حتی تلاش کاکا،توانایی و صلابت مورینیو و بیشتر از همه عظمت برنابئو را درک میکنم.چون یادم نرفته این تیم همان تیمی است که خیلی وقت است سایه ی کثیف کاتالان ها رااز روی سر مادرید محو کرده است.اینکه کاپیتان باشی و هنگامیکه همه در خوشحالی بعد از برد غرق هستند از کسی حمایت کنی کار بزرگی نیست.کار بزرگ کاریست که کاسیاس پس از باخت کرد و به همه نشان داد که یک کاپیتان واقعی چه معنایی دارد.اینکه یک بازی را 6-0 جلو باشی و یک مدافع بخواهد گل بزند شجاعت نیست.شجاعت وقتی است که در نیمه نهایی و مقابل بایرن در حالیکه دو پنالتی قبلی سوخته اند و هیچ کس جرئت رفتن به سمت دروازه را ندارد جلوی همه ی فشار ها بایستی و پنالتی بزنی.من تیمی را ستایش میکنم که 120 دقیقه با خستگی مفرط میجنگد تا نامش سربلند بماند.وبهتر از هرکس میدانم شکست امروز مقدمه ی پیروزی فرداست.در رگ های بازیکنان و مربی تیم من خون مادریدی جاری است و این یعنی تلاش تا حد مرگ حتی پس از حذف شدن.وقتی برنده ای شکوفایی،اکنون که شکست خورده ای باید شکوفا شوی و به همه ی جهان نشان دهی مادرید یعنی چه.تو هنوز هم بهترینی پس از حرکت نایست.به پیش ای مادرید...
پایان نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا / 2011-2012 / حذف رئال مادرید برابر بایرن مونیخ در ضربات پنالتی